Crvenonoga prutka, crvenonogi sprudnik

Crvenonoga prutka ili crvenonogi sprudnik (Tringa totanus) je ptica selica iz reda šljukarica. Rasprostranjena je širom Evrope, u dijelovima Male Azije i Bliskog Istoka, i u centralnoj i istočnoj Aziji. Gnijezdi se i na Islandu. Tokom seobe leti do centralne Afrike, Indije, Indokine i Malajsko-filipinskog arhipelaga, pa čak i do Australije. Van areala je zabilježen u Kanadi, na Božićnim ostrvima, Svalbardu, Sejšelima i Grenlandu.

Dužina tijela od vrha repa do vrha kljuna je 24-27cm, a raspon krila je 47-53 cm. Crvene noge i baza kljuna su karakteristične za ovu vrstu, ali ta osobina se sreće i kod crnog sprudnika zimi, a i neki sprudnici ubice mogu biti slični. Gornji dio tijela i krila su smeđe prošarani, dok su grudi i bokovi isprugani. Kljun i noge su primjetno kraći od crnog sprudnika, od koga se razlikuje i po bijelim poljima na krilima dok leti, ali i po oglašavanju. Tokom sezone parenja noge dobijaju jarko narandžastu boju.

Stanište na kom svija gnijezdo podrazumjeva vlažne i košene livade, močvare na obalama mora, bare obrasle travom, slatine i tresetišta. Tokom seobe se hrani na plavnim livadama i obalama rijeka, jezera i mora. U zimskom periodu, hranu traži na muljevitim, šljunkovitim i pješčanim plažama na obalama mora, u plitkim lagunama, esutuarima, deltama rijeka, ali i na solanama i taložnicima farmi.

Hrani se malim beskičmenjacima, kao što su insekti, pauci, člankoviti crvi, puževi, školjke i račići. Povremeno jede male ribe i punoglavce.

Gnijezdo je u plitkom udubljenju na zemlji, obično sakriveno u travi, ispod žbuna ili na busenovima močvarnih biljaka. Gnijezdi se pojedinačno (10 parova po kilometru kvadratnom), ali se može gnijezditi i polukolonijalno (100-300 parova po kilometru kvadratnom).

Jesenja seoba traje od juna do oktobra, a na svoja gnijezdilišta se vraća između februara i aprila. Mediteranske populacije ostaju preko cijele godine na svojim gnijezdilištima. Seli se pojedinačno, u malim grupama, ali su posmatrana i jata preko hiljadu primjeraka. Procjenjuje se da evropska populacija broji između 340 000 i 484 000 gnijezdećih parova. U nekim područjima brojnost opada, negdje je stabilna, a negdje raste, tako da se ne može sa sigurnošću odrediti trend populacije.

Ovu pticu najviše ugrožava gubitak staništa za gniježđenje, kao što su isušivanja močvara, izgradnje nasipa radi spriječavanja poplava te sječa priobalnih šuma. Intenzivna poljoprivreda takođe utiče na brojnost. U Velikoj Britaniji ga ugrožava urbanizacija plaža i muljevitih morskih obala, kao i izgradnja pješačkih staza. Na nekim ostrvima, gnijezda mu uništava jež (Erinaceus europaeus) koji je tu donešen od strane čovjeka. Podložan je ptičijoj gripi. (Wikipedia, Ptice Forum)